Χάινς ή Χαΐνσιους, Nτάνιελ

(Heius ή Heinsius, 1580 – 1655). Ολλανδός φιλόλογος. Σπούδασε στη Λιόν με δάσκαλο τον Σκαλίγερο. Σε ηλικία 23 ετών διορίστηκε καθηγητής της αρχαίας φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Λιόν, στο οποίο εξακολούθησε να διδάσκει έως τον θάνατό του. Την περίοδο της διαμάχης ανάμεσα στους αρμινιανούς και στους γομαριστές, τάχθηκε υπέρ του Γόμαρου και μάλιστα διετέλεσε γραμματέας της συνόδου του 1618, που συγκλήθηκε στο Ντόρντρεχτ. Επίσης η ολλανδική κυβέρνηση, τιμώντας τον, τον διόρισε επίσημο ιστοριογράφο της Ολλανδίας. Ο X. ασχολήθηκε με εκδόσεις πολλών αρχαίων συγγραφέων ιδιαίτερα δε με τον Ησίοδο, τον Μάξιμο από την Τύρο, τον Σενέκα, τον Θεόφραστο, τον Τερέντιο, τον Οβίδιο, τον Βιργίλιο και τον Τίτο Λίβιο. Συνέταξε επίσης μια σειρά λόγων για την ιστορία της αρχαιότητας, τους οποίους τύπωσε με τον τίτλο Λόγοι (1615). Έγραψε και 2 μελέτες για την Καινή Διαθήκη με τους τίτλους Ιερός Αρίσταρχος (1627) και Ιεροί στρατοί στην Καινή Διαθήκη (1639). Ο X. ήταν και ποιητής και έγραψε στα λατινικά διάφορες ελεγείες που εκδόθηκαν με τον τίτλο Μονόβιβλος (1603), σάτιρες από τις οποίες η καλύτερη τιτλοφορείται Όνων έπαινος (1623), 2 τραγωδίες, από τις οποίες η μια γράφτηκε με την ευκαιρία του θανάτου του πρίγκιπα της Οράγγης και η άλλη είχε ως θέμα τη σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη (Βρεφοκτονία Ηρώδη). Τέλος, στα έργα του συγκαταλέγονται πολλά επιγράμματα και ένα διδακτικό ποίημα που αποτελείται από 2.500 στίχους με θέμα τον θάνατο. Το πολύστιχο αυτό ποίημα τιτλοφορείται Η σκέψη του θανάτου.